De zee zou moeten troosten, zeggen ze. Een wandeling langs de vloedlijn als balsem voor elk verdriet, zeggen ze. Maar zodra ik haar ruis vanuit de verte hoor, wil ik terug weg. Ik heb nooit van haar gehouden. Ze stinkt, stort allerlei rotzooi op het strand, is lawaaierig. De zee schreeuwt. In haar oneindigheid brult… Verder lezen over Vluchtpunt
Auteur: lisedelabie
Verdrietige dieren
Ik was drieëntwintig toen ik de echte betekenis van het woord huilbui ontdekte. Een huilbui is anders dan gewone tranen. Een huilbui is regen. Hij komt niet van binnenuit, maar stort zich van buitenaf over je heen.Ik had een mislukte stage achter de rug, een geval van zelfsabotage, toen de regen begon. Hij kwam in… Verder lezen over Verdrietige dieren
Dit zwart
*** Ook de stilte was absoluut. De enige geluiden waren het frisse gekraak van de sneeuw onder haar laarzen en het geroetsj van de zware broekspijpen die bij elke stap tegen elkaar schuurden. Roetsj. Roetsj. Wanneer ze stilstond, alleen haar hartslag. Hoe kon ze die horen? Was dat een geluid dat van binnen naar buiten… Verder lezen over Dit zwart
Wij ammonieten
Tijdens onze laatste reis gingen we fossielen zoeken aan de Engelse kust. We hadden de reis nooit benoemd als onze laatste, maar we wisten het allebei, al wisten we niet wat er met ons gebeurd was. Misschien zouden we het later erosie noemen. Ja, onze liefde is geërodeerd door het leven. Het gebeurt. Op een… Verder lezen over Wij ammonieten